Ανάγνωσης Σκέψεις

 

Δακρυγόνες Αναμνήσεις, του Κυριάκου Στρατουδάκη

       Νύχτα.

    Σε μια γωνιά του κήπου μας, όπου της νύχτας το λουλούδι αγώνα κάνει με το αγιόκλημα ποιο την ψυχή θα καταφέρει να λιγώσει, τη δεύτερη ανάγνωση των Δακρυγόνων Αναμνήσεων του Κυριάκου Στρατουδάκη, αρχινώ. Κάτω απ’ το Φως του φεγγαριού, γιατί ποτέ του το απόλυτο σκοτάδι χαρά δε μου ‘δωσε.

    Νύχτα. Σίγουρα, όχι γιατί μια έκπτωτη διάθεση ρομαντισμού με τριγυρίζει αλλά γιατί τη νύχτα οι πύλες αίρονται και οι αναμνήσεις, τον δρόμο που βγάζει στο κατώφλι της ψυχής, βρίσκουν. Στέκουν υπομονετικές, μέχρι ν’ ακούσουν σύρτες και μάνταλα να πέφτουν και τα βαριά θυρόφυλλα ν' ανοίγουν για χάρη τους.

    Ανοίγω το βιβλίο του Κυριάκου και μελετώ τα σημάδια της πένας του ποιητή που τόλμησε να αφηγηθεί τον δικό του μα και κάθε ανθρώπου, παρελθόντα χρόνο.

    Κάτω απ’ το φως του φεγγαριού, βλέπω τις αναμνήσεις να αναδύονται από τις σελίδες του βιβλίου. Πανώριες κόρες, λυγερόκορμες, που, με ληκύθους δακρύων στα χέρια, χοές προσφέρουν στις ώρες του Χθες. Για να μη σβήσουν, για να μη γίνουν σκιές.

    Διαβάζω το βιβλίο και κάθε σελίδα γεννά την ίδια επιβεβαίωση. Σπουδαίο το κράτος των αναμνήσεων. Στο ταξίδι τους, φέρνουν το φως του παρελθόντος και σβήνουν το σκοτάδι του παρόντος.

    Διαβάζω το βιβλίο και συλλογίζομαι. Μεγάλο γιατρικό η γραφή. Ο ποιητής, παλεύει να βρει τη δύναμη να αφηγηθεί και βάλσαμο να στάξει στις πληγές του. Αλλά όχι μονάχα στις δικές του μα και σ’ αυτές του, πάντα εν ανάγκη, αναγνώστη...