Το
Τίμημα και η Δικαίωσις, της Άριας Αθανασάκη
(Ωδή
στο Ανεκπλήρωτο, σε δύο μέρη)
Μέρος
πρώτο: Το Τίμημα
Η
Ρηνιώ, σαν από χρέος προς τον ανεκπλήρωτο έρωτα της ζωής της, διηγείται τον τραγικό
βίο του Γιώργη. Η μοίρα, κυρίαρχη κι αδίστακτη. Χαράζει τους φριχτούς ορισμούς
της στο βιβλίο της ζωής του και το κάνει περίπλοκο και δύσκολο. Η μοίρα,
παράλογη. Φορτώνει στη ράχη του Γιώργη ρούχο που δεν το θέλησε, ρούχο που
γίνηκε πάνω του σαν του Ηρακλή τον χιτώνα τον φαρμακωμένο. Η μοίρα, άδικη.
Στερεί από το Γιώργη την ελευθερία και συθέμελα ταράζει το είναι του. Κι είναι
οι πληγές της μοίρας τόσο βαθιές και αιμορραγούσες, που άλλο αντιστύλι ο
Γιώργης να βρει δεν μπορεί εξόν απ’ την αξιοπρέπεια που, πιότερο κι από τη
μοίρα, σκληρή γίνεται. Κι ορίζει πως για να μη γίνουν τα δεινά του κληρονομιά
κακή, ο Γιώργης πρέπει να υποταχτεί στο θέλημά της.
Μέρος
δεύτερο: Η Δικαίωσις
Η
Μάρθα, πληγωμένη βαθιά από έναν ανεκπλήρωτο εφηβικό έρωτα, πορεύεται στη ζωή αψηφώντας
τους κανόνες της ηθικής. Αναζητά διαρκώς νέους συντρόφους κι είναι η αναζήτηση
αυτή ακατανόητη και καταδικασμένη από τα, αυστηρά ορισμένα, πρέπει της κοινωνίας.
Πορεύεται και ο αναγνώστης μαζί με τη Μάρθα και πασχίζει να κατανοήσει την
αναζήτησή της. Να ψάχνει άραγε να ξαναβρεί τον ένα, μοναδικό και ανεκπλήρωτο
έρωτά της ή να προσπαθεί να δικαιωθεί, εκδικούμενη την ηθική που την καταδίκασε
σε παντοτινή δυστυχία;
Μέσα από αυτή την Ωδή στο Ανεκπλήρωτο, που γεννιέται από τις δύο συγκλονιστικές κατά την
άποψή μου νουβέλες, η Άρια Αθανασάκη μιλά στην ψυχή του αναγνώστη και του
υπενθυμίζει αλήθειες αναμφισβήτητες. Η μοίρα στέκει πολλές φορές ως τιμωρός,
πάνω από δίκαιους και αδίκους. Τα τραύματα της ψυχής και δη της εφηβικής, πολλά
δεινά μπορεί να φέρουν. Το ανεκπλήρωτο, γεννά τη θλίψη και τη σιωπή, ισόβια
κάποιες φορές. Το ανεκπλήρωτο, ανθρώπινα ναυάγια γεννά μα και, ταυτόχρονα, τη
φλόγα της ελπίδας άσβηστη κρατά.
Κρατώντας
τη φλόγα της ελπίδας, που τόσο έχουμε ανάγκη, βάζω στη θέση που τους αξίζει στη
βιβλιοθήκη μου, πρώτα το Τίμημα και ύστερα τη Δικαίωση. Όπως και στη ζωή. Η
Δικαίωσις έρχεται, πάντα θαρρώ, μετά από ένα, ελαφρύ ή βαρύτερο, Τίμημα.
[Άρια Αθανασάκη, Το Τίμημα, εκδόσεις Ραδάμανθυς, Χανιά
Άρια Αθανασάκη, Δικαίωσις, εκδόσεις Ραδάμανθυς, Χανιά]
