Ανάγνωσης Σκέψεις

Στους δρόμους του Αυγερινού, του Αντώνη Σχετάκη

Ακολουθώντας τους δρόμους του Αυγερινού, ένα ταξίδι αρχίζει ο αναγνώστης. Στον χώρο και τον χρόνο. Ένα ταξίδι μαθητείας. Παραγιός γίνεται του Αντώνη Αυγερινού και, στο πλάι του, βλέπει καινούριους και θαυμαστούς τόπους, ερωτεύεται, αγωνίζεται, παλεύει για ιδέες μεγάλες, υποφέρει.

Το ταξίδι αυτό δεν είναι εύκολο για τον Αυγερινό μα ούτε και για τον αναγνώστη. Σε κάθε σταθμό του, συναντούν και μια μεγάλη, πικρή αλήθεια. Ο ήρωας, θαρρείς και γίνεται φωνή δική μας, εσωτερική, διδακτική και μας θυμίζει πως ο πατριωτισμός, σχέση καμιά δεν έχει με τον εθνικισμό και τη στείρα προγονολατρεία. Μας λέει να μην ξεχνούμε πως ο Ελληνισμός ουδέποτε ήταν ξενοφοβικός και πως οι γυναίκες, μεγάλο ρόλο έπαιξαν στους εθνικούς αγώνες. Μας υπενθυμίζει, επίσης, πόσο τραγική μπορεί να αποβεί η εμπλοκή των άθλιων πολιτικών συμφερόντων σε μεγάλες και δύσκολες ώρες του τόπου μας. Ο Αντώνης, με πίκρα διαπιστώνει τα καταστροφικά για τα μνημεία του τόπου αποτελέσματα της εθνικής μισαλλοδοξίας και της ιστορικής άγνοιας. Δεν παραλείπει να μιλήσει, με θάρρος, για την αιώνια καταδίκη του τόπου μας. Η πατρίδα, παραδομένη στα χέρια ιδιοτελών ανθρώπων, αντί να ανταμείβει όσους προσφέρουν τα πάντα για αυτήν, τους απαξιώνει και τους ταπεινώνει άδικα.

Το ταξίδι του αναγνώστη, στο πλάι του Αυγερινού, ξεκινά από τη Νήσο και τελειώνει σε αυτήν. Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ο ήρωας, ακολουθεί τις αόρατες επιταγές των ομηρικών του καταβολών. Απαρνιέται τη στασιμότητα, φεύγει, βασανίζεται, γνωρίζει, μαθαίνει, αλλάζει και επιστρέφει. Το άλγος του νόστου, γεννημένο την ίδια τη στιγμή του φευγιού του, τον φέρνει πίσω στον τόπο του. Όχι για να αναπαύσει την ψυχή και το κορμί του, μα για να δεχτεί, σαν αρχαίος τραγικός ήρωας, κι άλλα χτυπήματα της μοίρας, αδυνατώντας να βρει απαντήσεις στα γιατί των ανθρώπινων παθών.

Η ώρα της λύτρωσης, έρχεται την ύστατη ώρα της μεγάλης αναχώρησης. Τότε ο Αυγερινός δίνει και το μεγαλύτερο μάθημα, στον μυστικό παραγιό του, τον αναγνώστη. Του ψιθυρίζει, με φωνή που αργοσβήνει, πως ανώτερο πράγμα στη ζωή του ανθρώπου δεν υπάρχει από το να βρίσκει τη δύναμη και να ζητά συγχώρεση για όσα έκανε. Και για όσα δεν έκανε…