Οινοχόος, της Φωτεινής Εμμ. Σεγρεδάκη

    Τη γενναιότητα των ποιητών, πάντα τη θαύμαζα.

    Δίχως φόβο, κατάματα αντικρίζουν τη ζωή σε όλες τις ώρες της, ηλιοκυβέρνητες ή σκιερές. Και, στο άλικο της ψυχής τους αφού την πένα τους βυθίσουν, χαράσσουν στο χαρτί αίνους δοξαστικούς ή και θρήνους βουβούς, για το Φως, για την Εξύψωση μα και την Πτώση.

    Γράφουν οι ποιήτριες και οι ποιητές μονάχα για τον εαυτό τους; Σίγουρα, αναζητούν βάλσαμο για τις δικές τους τις πληγές. Μα, σαν τη γιατρειά τους βρουν, δεν την κρατούν κρυφή μες στης ψυχής τα δώματα. Την ιστορούν με λόγια όμορφα και ξόμπλια ταιριαστά και χάρισμα τη στέλνουν. Κι εμείς, οι ταπεινοί αναγνώστες, νιώθουμε πως για εμάς γεννήθηκε η γραφή η ποιητική. Γιατί κοινή η μοίρα, κοινός και ο δρόμος των ανθρώπων.

    Η Φωτεινή (όταν για πρόσωπα μιλούμε, θαρρώ οι προσφωνήσεις και οι τίτλοι είναι στοιχεία περιττά), με γενναιοδωρία αρχοντική, μας προσκαλεί μέσα από τις σελίδες του Οινοχόου της, σε συμπόσιο. Σωστή οικοδεσπότισσα, μας προσφέρει τον πνευματικό της μόχθο απλόχερα. Και μας θυμίζει πως η σπίθα, καλά φωλιασμένη μέσα μας, περιμένει. Ν’ ανάψει όλες τις φωτιές που ορίστηκαν στου καθενός τον βίο…