Να είχα, λέει, μια τρομπέτα, της Μάρως Δούκα

Με το που άρχισα, σε συνθήκες αναγκαστικού εγκλεισμού, να διαβάζω το νέο μυθιστόρημα της Μάρως Δούκα, με τρόπο ανεξήγητο βυθίστηκα στον χώρο και τον χρόνο και βρέθηκα στην ανοιξιάτικη ακροποταμιά του χωριού μου. Σε μια πέτρα κάθισα, άξιο απορίας πώς δε γλίστρησα, και αφέθηκα στη γοητευτική διήγηση της Κάκιας, της αγέννητης, μα ορισμένης να γεννηθεί, ηρωίδας του βιβλίου.

Κι έγινε της Κάκιας η φωνή  ένα με το νερό που κυλούσε και κι έβρεχε τα πόδια μου. Άλλοτε ήρεμα κι άλλοτε με πεισμωμένη κραυγή η Κάκια, για τις γυναίκες της ζωής της αγωνιζόταν να μιλήσει.  Κι ήταν τέτοια η ορμή του λόγου της μα και του νερού η δύναμη, που θαρρείς και άρχισα να βλέπω, να διαβάζω, να θυμάμαι, τις ιστορίες των γυναικών της δικής μου ζωής. Πομπή ολόκληρη, μες στο νερό, γυναικών γελαστών μα και γυναικών αγέλαστων. Γυναικών που υποτάχτηκαν στη μοίρα της εποχής τους μα και γυναικών που σήκωσαν το ανάστημά τους στη μοίρα.

Στο ερώτημα αν το νέο βιβλίο της Μάρως Δούκα είναι ένα βιβλίο που μιλάει για τις γυναίκες, προορισμένο να διαβαστεί μόνο από γυναίκες, η απάντηση είναι ξεκάθαρα, όχι. Το βιβλίο, βεβαίως, μιλά για τις γυναίκες. Για τις γυναίκες που γνώρισαν και γνωρίζουν καλές ώρες στη ζωή τους. Για τις γυναίκες όμως, επίσης, που κακοπάθησαν και που δυστυχώς κακοπαθαίνουν ακόμα και σήμερα στη ζωή τους. Για τις γυναίκες, τέλος, που ποτέ δεν έμειναν και δε μένουν αδιάφορες μπροστά στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα της εποχής τους. Το βιβλίο ετούτο λοιπόν, μπορεί να προσφέρει στη γυναίκα αναγνώστρια, την ικανοποίηση ότι ο αγώνας της ζωής της δεν περνά απαρατήρητος αλλά και για τον άνδρα αναγνώστη, το βιβλίο αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως υπενθύμιση του χρέους σεβασμού του αγώνα ζωής της κάθε γυναίκας.

Σαν το ποτάμι που πάντα κυλά και δε λιμνάζει, ρέει το κείμενο της αγαπημένης μας συγγραφέως. Ο αναγνώστης που θα αποφασίσει να δροσιστεί στα νερά του, αναζωογονημένος θα βγει…

[Μάρω Δούκα, Να είχα, λέει, μια τρομπέτα, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2022]